Wnioski:

Choć organ podatkowy w pełni zaakceptował stanowisko podatnika, trudno uznać wydaną interpretację za prawidłową. Magazyn opisany we wniosku – wykonany z drewnianych bali i stalowej konstrukcji oraz posadowiony na żelbetowych fundamentach ławowych – budzi uzasadnione wątpliwości co do kwalifikacji jako budynku. Taka konstrukcja sugeruje, że obiekt powinien być klasyfikowany właśnie jako budynek, a nie budowla, co pozostaje w sprzeczności zarówno ze stanowiskiem organu, jak i samego podatnika.

Organ nie przeprowadził jednak szczegółowej analizy ani nie zwrócił się do podatnika o dodatkowe wyjaśnienia, ograniczając się do pełnej akceptacji przedstawionego stanowiska. Utrzymanie takiego podejścia może prowadzić do błędnego opodatkowania budynków magazynowych jako budowli, co jest niezgodne z celem nowelizacji podatku od nieruchomości, obowiązującej od 1 stycznia 2025 roku.

Pismo z dnia 9 lipca 2025 r. Urząd Miejski w Lublinie PE-OR.310.3.2025

Stanowisko wnioskodawcy:

•  Wnioskodawca prowadzi działalność opartą na dostawie ciepła do budynków poprzez przyłączanie ich do sieci ciepłowniczej.
•  W tym celu, Wnioskodawca instaluje własną infrastrukturę grzewczą składającą się z przyłącza i węzła cieplnego.
•  Kwalifikacja węzłów obejmuje węzły indywidualne – obsługujące jeden obiekt i grupowe – obsługujące więcej niż jeden obiekt.
•  Co do zasady węzły instalowane są wewnątrz danego budynku, jednak w niektórych przypadkach mogą się one znaleźć poza bryłą budynku – w innym budynku wolnostojącym (podstacji) lub w obrębie bryły jednego z zasilanych budynków.
•  Elementy węzłów są produkowane w fabryce, a instalacja sprowadza się do prostego montażu lub ustawienia na uprzednio przygotowanym podłożu.
•  Wnioskodawca twierdzi, że węzły stanowią instalacje zapewniające możliwość użytkowania budynku zgodnie z przeznaczeniem.
•  Węzły, zdaniem Wnioskodawcy, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości z racji tego, że nie powstały w wyniku procesu budowlanego, gdyż do ich budowy nie stosuje się przepisów prawa budowlanego, a co za tym idzie, nie zostały „wzniesione w wyniku robót budowlanych”. Dodatkowo proces ten nie wymaga dokonania żadnego zgłoszenia ani uzyskania pozwolenia na podstawie przepisów Prawa budowlanego.

Stanowisko organu:

•  Opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlega budynek wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość jego użytkowania zgodnie z przeznaczeniem (instalacja elektroenergetyczna, wodociągowa, kanalizacyjna, cieplna, telekomunikacyjna, gazowa).
•  Rodzaj instalacji zapewniających taką możliwość różni się w zależności od przeznaczenia budynku.
•  Ustawa nie definiuje instalacji zapewniających możliwość użytkowania budynku zgodnie z przeznaczeniem, ale zgodnie ze znaczeniem językowym należy je rozumieć jako zespół przewodów i urządzeń służących do przesyłania mediów, takich jak prąd elektryczny, gaz ziemny, woda, ścieki itp. do obsługi wnętrza budynku.
•  Roboty budowlane obejmują nie tylko budowę rozumianą w potocznym znaczeniu tego słowa, lecz obejmują również montaż.

Argumenty organu:

•  Skoro ustawodawca mówi o „instalacjach zapewniających możliwość użytkowania budynku zgodnie z przeznaczeniem”, to należy przyjąć, że chodzi o instalacje wewnątrz budynku.
•  Oznacza to, że węzeł znajdujący się w jednym budynku nie może być elementem instalacji niezbędnej do użytkowania innego budynku.
•  To samo w przypadku węzłów grupowych – jeśli jeden węzeł obsługuje kilka budynków, to nie sposób uznać, że jedno urządzenie stanowi element instalacji każdego z budynków.
•  Węzły cieplne nie są zatem częścią instalacji budynków, zarówno w przypadku węzłów indywidualnych, grupowych, na zewnątrz lub wewnątrz budynków. Stanowią jednak oddzielne elementy sieci przesyłowej przedsiębiorcy.
•  Montaż oznacza nie tylko zamontowanie – złożenie z gotowych części, ale i nawet postawienie na podłożu obiektu bez jego podłączenia.
•  Węzły zatem powstały w wyniku procesu budowlanego, w którego skład wchodzi również montaż, i podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jako budowle.

Wnioski:

Organ podatkowy przyjął wyjątkowo niekorzystną dla podatników wykładnię pojęcia „procesu budowlanego”. Co prawda w jego zakresie mieści się montaż, jednak organ uznał, że będzie nim nawet samo ustawienie obiektu na podłożu – bez jakiegokolwiek podłączenia czy dodatkowych prac. Takie stanowisko stanowi istotne odejście od potocznego rozumienia terminu „montaż”, który zwykle zakłada określony zakres prac technicznych oraz integrację obiektu z infrastrukturą lub jego docelowym otoczeniem. Przyjęcie tak szerokiej definicji może prowadzić do rozszerzenia opodatkowania na obiekty, które w rzeczywistości nie zostały zamontowane w sensie technicznym, lecz jedynie ustawione w wyznaczonym miejscu bez dodatkowych czynności.

Kontrowersje budzi również kwalifikacja węzłów cieplnych. Organ konsekwentnie uznaje je za elementy znajdujące się poza instalacją, stanowiące część sieci przesyłowej spółki. Trudno się z tym zgodzić, ponieważ instalacja ciepłownicza jest integralnym elementem budynku, a bez węzłów cieplnych nie mogłaby prawidłowo funkcjonować – brakowałoby systemu grzewczego i podstawowych warunków bytowych. Z tego względu stanowisko organu, według którego węzły cieplne należy traktować jako budowle, pozostaje nieprzekonujące. Co więcej, nie zostało ono należycie uzasadnione, co stoi w sprzeczności z celem nowelizacji podatku od nieruchomości, która miała uporządkować zasady kwalifikacji obiektów budowlanych.

Pismo z dnia 6 maja 2025 r. Urząd Miejski w Gogolinie WF.II.3120.51.2025.AD

Stanowisko wnioskodawcy:

•  Dla potrzeb Wnioskodawcy konieczne jest zasilanie energią elektryczną różnorodnych urządzeń poprzez należące do niego zakładowe sieci elektroenergetyczne i transformatory.
•  W stacjach transformatorowych (budynkach) znajdują się transformatory i rozdzielnice.
•  Transformatory mają niezbędne znaczenie dla Wnioskodawcy, ponieważ energia dostarczana do zakładu ma bardzo wysokie napięcie. Transformatory obniżają napięcie, aby możliwe było zasilanie urządzeń.
•  Rozdzielnice natomiast spełniają swoją rolę poprzez rozdział strumienia energii elektrycznej na poszczególne podstacje, obiekty i urządzenia odpowiednio do ich zapotrzebowania.
•  Zdaniem Wnioskodawcy, transformatory i rozdzielnice znajdujące się w budynkach nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

Stanowisko organu:

•  Transformatory i rozdzielnice są urządzeniami budowlanymi i podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.
•  Służą one obiektowi wymienionemu w załączniku nr 4 – linii elektroenergetycznej. Nie ma znaczenia, czy są elementem składowym linii, sieci, węzła czy systemu.
•  Nie ma znaczenia umiejscowienie transformatora czy rozdzielnicy w budynku.

Argumenty organu:

•  Transformatory i rozdzielnice są bezpośrednio związane z liniami elektroenergetycznymi, które wg załącznika nr 4 są budowlą.
•  Są one niezbędne do użytkowania tej budowli zgodnie z przeznaczeniem oraz są wzniesione w wyniku robót budowlanych.
•  Są zatem urządzeniami technicznymi, podlegającymi opodatkowaniu jako urządzenia budowlane.
•  Budynki, w których znajdują się transformatory czy rozdzielnice, powinny być natomiast opodatkowane odrębnie od urządzeń budowlanych, które się w nich znajdują.

Wnioski:

Organ podatkowy doszedł do błędnej konkluzji przy kwalifikacji transformatorów i rozdzielnic. Przedstawione stanowisko wydaje się sztuczne i nakierowane przede wszystkim na maksymalizację efektu fiskalnego. Organ uznał bowiem, że transformatory i rozdzielnice służą budowli, jaką jest sieć elektroenergetyczna. Tymczasem sama sieć może funkcjonować zgodnie z przeznaczeniem nawet bez konkretnych transformatorów czy rozdzielnic. Właściwsze byłoby stwierdzenie, że urządzenia te służą zapewnieniu zasilania sprzętom wykorzystywanym przez podatnika w prowadzonej działalności gospodarczej.

W praktyce organ arbitralnie, posługując się własnym uznaniem zamiast przepisów, przesądził o służebności transformatorów i rozdzielnic nie wobec urządzeń pozostających w posiadaniu podatnika, lecz wobec obiektu liniowego – linii elektroenergetycznej. Brakuje jednak niezbitych argumentów, że to właśnie linia wymaga zastosowania tych urządzeń. Bardziej prawdopodobne jest, że transformatory i rozdzielnice są niezbędne do prawidłowego działania sprzętów korzystających z energii elektrycznej o odpowiednio regulowanym napięciu. Bez dostarczonej energii urządzenia te nie mogłyby bowiem spełniać swojej funkcji.

Takie podejście stoi w sprzeczności z celem nowelizacji podatku od nieruchomości, której intencją było uporządkowanie klasyfikacji obiektów budowlanych i uniknięcie arbitralnych, fiskalnych interpretacji.

Pismo z dnia 11 czerwca 2025 r. Urząd Miejski we Wrocławiu

Stanowisko wnioskodawcy:

• Wnioskodawca jest właścicielem 5 lokali użytkowych znajdujących się w budynku. Każdy z nich stanowi odrębną nieruchomość – są to lokale biurowe.
• Na dachu budynku została zamontowana mikroinstalacja fotowoltaiczna.
• Zamiarem Wnioskodawcy nie była produkcja energii elektrycznej w celu odprowadzania jej do sieci, a zużywanie jej w ramach bieżącej działalności biurowej prowadzonej w lokalach.
• Tylko Wnioskodawca korzysta z mikroinstalacji.
• Zdaniem Wnioskodawcy, mikroinstalacja zapewnia możliwość użytkowania budynku zgodnie z przeznaczeniem i stanowi jego część.

Stanowisko organu:

• Organ uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.
• Mikroinstalacja w danym stanie faktycznym nie może być uznana za elektrownię fotowoltaiczną w myśl art. 1a ust. 2 lit. b ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
• Przedmiotowa mikroinstalacja, jako umożliwiająca korzystanie z lokali zgodnie z przeznaczeniem, będzie opodatkowana wraz z budynkiem.

Argumenty organu:

• Mikroinstalacja wykorzystywana jest jedynie do potrzeb własnych – do zasilania lokali biurowych.
• Wnioskodawca nie zamontował jej z zamiarem zmiany profilu działalności, lecz jedynie w celu uzyskania oszczędności poprzez pozyskiwanie energii ze źródeł odnawialnych.
• Mikroinstalacja stanowi rozszerzenie wewnętrznej instalacji elektrycznej o urządzenia pozwalające pobierać energię elektryczną spoza sieci energetycznej.
• Z tego względu mikroinstalacja fotowoltaiczna jest częścią instalacji elektrycznej, przez co stanowi element budynku. Nie stanowi zatem budowli w rozumieniu przepisów ustawy.

Wnioski:

Powyższa interpretacja jest korzystna dla podatników i potwierdza, że mikroinstalacja fotowoltaiczna wykorzystywana wyłącznie do potrzeb własnych będzie opodatkowana wraz z budynkiem. Stanowisko organu rozwiewa wątpliwości dotyczące kwalifikacji podatkowej takich instalacji, co ma znaczenie, biorąc pod uwagę rozbieżne stanowiska pojawiające się w tym temacie po wejściu w życie nowych przepisów. W efekcie, interpretacja stanowi krok w stronę jednoznacznej klasyfikacji podatkowej mikroinstalacji fotowoltaicznych. Należy jednak pamiętać, że w sytuacji mniej jednoznacznego stanu faktycznego, wskazującego na produkcję energii nie tylko na potrzeby własne, istnieje ryzyko odmiennej kwalifikacji takiego obiektu.

Pismo z dnia 28 kwietnia 2025 r. Urząd Miejski w Katowicach EO-III.310.2.2025.AZ

Stanowisko wnioskodawcy:

• Wnioskodawca jest właścicielem 5 lokali użytkowych znajdujących się w budynku. Każdy z nich stanowi odrębną nieruchomość – są to lokale biurowe.
• Na dachu budynku została zamontowana mikroinstalacja fotowoltaiczna.
• Zamiarem Wnioskodawcy nie była produkcja energii elektrycznej w celu odprowadzania jej do sieci, a zużywanie jej w ramach bieżącej działalności biurowej prowadzonej w lokalach.
• Tylko Wnioskodawca korzysta z mikroinstalacji.
• Zdaniem Wnioskodawcy, mikroinstalacja zapewnia możliwość użytkowania budynku zgodnie z przeznaczeniem i stanowi jego część.

Stanowisko organu:

• Organ uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.
• Mikroinstalacja w danym stanie faktycznym nie może być uznana za elektrownię fotowoltaiczną w myśl art. 1a ust. 2 lit. b ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
• Przedmiotowa mikroinstalacja, jako umożliwiająca korzystanie z lokali zgodnie z przeznaczeniem, będzie opodatkowana wraz z budynkiem.

Argumenty organu:

• Mikroinstalacja wykorzystywana jest jedynie do potrzeb własnych – do zasilania lokali biurowych.
• Wnioskodawca nie zamontował jej z zamiarem zmiany profilu działalności, lecz jedynie w celu uzyskania oszczędności poprzez pozyskiwanie energii ze źródeł odnawialnych.
• Mikroinstalacja stanowi rozszerzenie wewnętrznej instalacji elektrycznej o urządzenia pozwalające pobierać energię elektryczną spoza sieci energetycznej.
• Z tego względu mikroinstalacja fotowoltaiczna jest częścią instalacji elektrycznej, przez co stanowi element budynku. Nie stanowi zatem budowli w rozumieniu przepisów ustawy.

Wnioski:

Powyższa interpretacja jest korzystna dla podatników i potwierdza, że mikroinstalacja fotowoltaiczna wykorzystywana wyłącznie do potrzeb własnych będzie opodatkowana wraz z budynkiem. Stanowisko organu rozwiewa wątpliwości dotyczące kwalifikacji podatkowej takich instalacji, co ma znaczenie, biorąc pod uwagę rozbieżne stanowiska pojawiające się w tym temacie po wejściu w życie nowych przepisów. W efekcie, interpretacja stanowi krok w stronę jednoznacznej klasyfikacji podatkowej mikroinstalacji fotowoltaicznych. Należy jednak pamiętać, że w sytuacji mniej jednoznacznego stanu faktycznego, wskazującego na produkcję energii nie tylko na potrzeby własne, istnieje ryzyko odmiennej kwalifikacji takiego obiektu.

Pismo z dnia 22 maja 2025 r. – Urząd Miasta w Poznaniu – interpretacja nr 100

Stanowisko wnioskodawcy:

Wnioskodawca (spółka prawa handlowego realizująca zadania mieszkaniowe Miasta Poznania) wskazał, że:

• Posiada lub użytkuje nieruchomości o charakterze mieszkaniowym, w tym budynki mieszkalne oraz infrastrukturę techniczną im towarzyszącą: przyłącza, sieci przesyłowe, parkingi, chodniki, oświetlenie zewnętrzne, ogrodzenia, śmietniki, wiaty, zadaszenia, tereny utwardzone pod odpady.
• Infrastruktura ta służy mieszkańcom budynków mieszkalnych i jest niezbędna do ich użytkowania zgodnie z przeznaczeniem.
• Nie jest ona wykorzystywana w działalności gospodarczej, lecz wyłącznie dla zaspokajania potrzeb mieszkaniowych.
• Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (u.p.o.l.), opodatkowaniu podlegają wyłącznie budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, a zatem infrastruktura mieszkaniowa nie powinna być objęta podatkiem od nieruchomości.

Stanowisko organu:

Prezydent Miasta Poznania uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

Argumenty organu:

Organ przyjął następującą argumentację:

• Zakres opodatkowania (art. 2 ust. 1 u.p.o.l.)
  • Podatkowi od nieruchomości podlegają: grunty, budynki lub ich części, oraz budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
• Kwalifikacja obiektów
  • Wymienione przez Wnioskodawcę obiekty (parkingi, chodniki, ogrodzenia, przyłącza itd.) stanowią budowle w rozumieniu ustawy.
  • Jednak nie wszystkie z nich są „obiektami budowlanymi” – np. śmietniki i wiaty rowerowe jako niewielkie obiekty użytkowe służące utrzymaniu porządku nie są obiektami budowlanymi w świetle art. 1a ust. 2a lit. c u.p.o.l.
• Kryterium „związania z działalnością gospodarczą”
  • Sam fakt, że właścicielem lub użytkownikiem budowli jest przedsiębiorca, nie przesądza o związku z działalnością gospodarczą.
  • Trybunał Konstytucyjny (SK 13/15, SK 39/19) wskazał, że konieczne jest rzeczywiste powiązanie z działalnością gospodarczą, a nie tylko formalne posiadanie.
  • W niniejszej sprawie budowle służą wyłącznie realizacji celów mieszkaniowych – zatem brak jest związku z działalnością gospodarczą.

Wnioski:

Interpretacja Prezydenta Miasta Poznania ma dla podatników korzystny i potwierdzający charakter.
Organ jednoznacznie uznał, że infrastruktura techniczna przynależna do budynków mieszkalnych – taka jak przyłącza, parkingi, chodniki, oświetlenie zewnętrzne, ogrodzenia, śmietniki czy wiaty – nie podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, o ile nie jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej.
W praktyce oznacza to, że podatnicy (np. spółki zarządzające zasobem mieszkaniowym, wspólnoty, spółdzielnie) zyskali oficjalne potwierdzenie, iż obiekty te – mimo że formalnie stanowią budowle – pozostają poza zakresem opodatkowania, gdy służą wyłącznie celom mieszkaniowym.
Organ wprost odwołał się do utrwalonego orzecznictwa sądów administracyjnych oraz wyroków Trybunału Konstytucyjnego, potwierdzających, że sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę budowli nie przesądza o powstaniu obowiązku podatkowego.

Pismo z dnia 10 kwietnia 2025 r. Urząd Miasta w Poznaniu – Interpretacja nr 98

Stanowisko wnioskodawcy:

Wnioskodawcą była spółdzielnia mieszkaniowa, która wskazała, że:

• na terenie jej nieruchomości znajdują się parkingi, chodniki, oświetlenie, ogrodzenia, wiaty śmietnikowe oraz inne elementy infrastruktury technicznej,
• infrastruktura ta służy wyłącznie mieszkańcom i jest niezbędna do prawidłowego korzystania z budynków mieszkalnych,
• nie jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej ani nie generuje zysku — ewentualne opłaty mają charakter kosztowy, pokrywający wydatki eksploatacyjne.

Spółdzielnia argumentowała, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych opodatkowaniu podlegają tylko budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, a więc infrastruktura mieszkaniowa powinna być zwolniona z podatku od nieruchomości.

Stanowisko organu:

Prezydent Miasta Poznania uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

Organ jednoznacznie potwierdził, że parkingi i pozostała infrastruktura techniczna należąca do zasobów mieszkaniowych nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, jeżeli służą wyłącznie mieszkańcom i nie są wykorzystywane w działalności gospodarczej.

Argumenty organu:

Organ przyjął następującą argumentację:

• Zakres opodatkowania określony w art. 2 ust. 1 u.p.o.l. obejmuje budowle tylko wtedy, gdy są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
• Samo posiadanie budowli przez spółdzielnię mieszkaniową nie oznacza automatycznie, że są one wykorzystywane gospodarczo. Decydujące znaczenie ma rzeczywisty sposób używania tych obiektów.
• W analizowanym przypadku parkingi, chodniki, wiaty czy oświetlenie służą mieszkańcom, a nie działalności komercyjnej, dlatego nie spełniają przesłanki „związania z działalnością gospodarczą”.
• W uzasadnieniu podkreślono również, że czynności spółdzielni wykonywane na rzecz jej członków nie stanowią działalności gospodarczej, a pobierane opłaty mają jedynie charakter kosztowy.

Wnioski:

Prezydent Miasta Poznania potwierdził, że:

• parkingi, chodniki, ogrodzenia, oświetlenie i inne elementy infrastruktury osiedlowej wykorzystywane wyłącznie przez mieszkańców nie są budowlami związanymi z działalnością gospodarczą,
• w konsekwencji nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.,
• interpretacja ta utrwala korzystną linię orzeczniczą i zapewnia podatnikom pewność prawa oraz stabilność rozliczeń podatkowych po zmianach przepisów w 2025 r.

W efekcie podatnicy, zwłaszcza spółdzielnie mieszkaniowe, otrzymali jednoznaczne i korzystne potwierdzenie, że infrastruktura techniczna obsługująca budynki mieszkalne, w tym parkingi — pozostaje poza zakresem opodatkowania, o ile nie jest wykorzystywana do działalności gospodarczej.

W październiku 2024 r. Naczelny Sąd Administracyjny, w składzie siedmiu sędziów (sygn. akt III FPS 2/24), podjął uchwałę wyjaśniającą zasady opodatkowania budynków mieszkalnych lub ich części w przypadku, gdy są w posiadaniu przedsiębiorców. Uchwała była efektem wniosku Prokuratora Generalnego, mającego na celu usunięcie rozbieżności w orzecznictwie dotyczącym art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l.. Istotą sporu była kwestia, kiedy lokal mieszkalny wynajmowany przez przedsiębiorcę na cele mieszkaniowe najemców powinien podlegać najwyższej stawce podatku, a kiedy może korzystać z preferencyjnej stawki niskiej, przewidzianej dla nieruchomości mieszkalnych.

NSA wyjaśnił, że kluczowe znaczenie ma rzeczywiste wykorzystanie lokalu – jego faktyczne „zajęcie na prowadzenie działalności gospodarczej”. Oznacza to, że samo posiadanie przez przedsiębiorcę nieruchomości mieszkalnej lub jej wynajem w ramach działalności gospodarczej nie automatycznie powoduje opodatkowania najwyższą stawką. Wyjątek dotyczy sytuacji, gdy lokal nie służy trwałemu zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, np. w przypadku najmu krótkoterminowego, prowadzenia usług hotelarskich, wynajmu mieszkania w celach inwestycyjnych lub pozostawienia go jako trwały pustostan. Natomiast wynajem długoterminowy służący zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych najemcy zachowuje preferencyjną stawkę podatku.

Uchwała ma zatem charakter abstrakcyjny – nie rozstrzyga konkretnej sprawy podatkowej, lecz określa reguły interpretacyjne mające zapewnić jednolitość orzecznictwa i pewność prawa dla podatników i organów podatkowych. Wyrażenie „budynki mieszkalne lub ich części zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej” należy interpretować dwuwymiarowo: z uwzględnieniem charakteru budynku jako mieszkalnego (zgodnie z ewidencją gruntów i budynków) oraz faktycznego wykorzystania nieruchomości w celu realizacji funkcji mieszkaniowej lub gospodarczej.

Konsekwencje uchwały NSA już odczuwają niektóre samorządy.

Przykładowo:

• Kraków indywidualnie bada przypadki „trwałych pustostanów”, tj. mieszkań należących do deweloperów, które nie są wynajmowane ani sprzedawane, lecz traktowane jako inwestycja oczekująca na wzrost wartości rynkowej.
• Katowice wprowadziły 30-krotnie wyższą stawkę podatku dla takich lokali, traktując je jako element działalności gospodarczej. Podatek wzrósł z 1,19 zł/m² do 34 zł/m².
• Poznań, Wrocław, Białystok, Olsztyn i Kielce analizują możliwość zastosowania wyższych stawek podatkowych w zależności od faktycznego wykorzystania lokali.
• Łódź dystansuje się od tego rozwiązania, wskazując, że konieczna byłaby nowelizacja ustawy, aby podnieść stawkę dla deweloperów.

Praktyka nadinterpretacji uchwały NSA (np. w Katowicach) może prowadzić do sporów sądowych. Kluczowe warunki stosowania preferencyjnej stawki to:

• lokal służy zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych najemcy,
• jest sklasyfikowany jako mieszkalny w ewidencji gruntów i budynków,
• nie jest wykorzystywany w sposób komercyjny lub nie realizuje funkcji gospodarczej (np. najmu krótkoterminowego czy działalności usługowej).

Wnioskiem płynącym z uchwały jest podkreślenie znaczenia funkcji społecznej mieszkania, która determinuje niższą stawkę podatku, oraz wyraźne oddzielenie działalności inwestycyjnej czy komercyjnej od opodatkowania nieruchomości mieszkalnych według maksymalnej stawki.
Uchwała wprowadza większą przejrzystość, choć pozostawia organom samorządowym i podatnikom obowiązek indywidualnej oceny faktycznego wykorzystania nieruchomości.