Art. 26 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: u.p.d.o.p.), przewiduje obowiązek poboru przez wypłacającego (płatnika) podatku dochodowego od dochodów uzyskiwanych przez zagraniczne podmioty w Polsce. Nie dotyczy to jednak wszystkich dochodów uzyskiwanych w Polsce przez podmiot zagraniczny, a jedynie tych, które są wymienione w art. 21 i 22 u.p.d.o.p. Wśród dochodów rodzących obowiązek poboru tzw. podatku u źródła wskazane przepisy wymieniają m.in. następujące należności:

• z odsetek;
• z praw autorskich i praw pokrewnych;
• z tytułu świadczeń doradczych księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze;
• uzyskane na terytorium Polski przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej;
• z tytułu wypłaty dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Polski.

Płatnikiem przedmiotowego podatku jest polska osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, a także osoba fizyczna będąca przedsiębiorcą, dokonująca na rzecz podmiotu zagranicznego wypłat ww. należności. Zatem polska firma zlecająca zagranicznemu przedsiębiorcy np. świadczenie usług reklamowych, jest obowiązana potrącić i wpłacić do właściwego urzędu skarbowego w Polsce podatek od wynagrodzenia wypłacanego zagranicznemu dostawcy (tzw. podatek u źródła).

Korzyści jakie daje certyfikat rezydencji

Stawki podatku u źródła określone przez u.p.d.o.p.  z reguły wynoszą 19% lub 20%. Niemniej jednak większość zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania przewiduje niższe stawki lub nawet brak podatku w tym zakresie. Zastosowanie przez płatnika stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową, uzależnione jest jednak od otrzymania przez niego od zagranicznego podmiotu certyfikatu rezydencji podatkowej, który potwierdza miejsce siedziby odbiorcy należności dla celów podatkowych.

Elektroniczny certyfikat rezydencji równoważny certyfikatowi w formie papierowej

Dotychczas polskie organy podatkowe stały na stanowisku, że niepobranie przedmiotowego podatku lub zastosowanie niższej stawki, jeżeli wynikało to z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, możliwe było pod warunkiem przedstawienia certyfikatu rezydencji w formie papierowej. E-certyfikaty były honorowane przez fiskus tylko wtedy, gdy organy podatkowe innego państwa w ogóle nie wydawały certyfikatów w wersji papierowej.

Obecnie stanowisko fiskusa uległo zmianie. W interpretacji indywidualnej z 26.06.2017r. wydanej przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (nr DPP7.8221.33.2017.GFQV), przyjęto, że certyfikat rezydencji uzyskany w formie elektronicznej będzie dla płatnika podstawą do zastosowania postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Uzasadniając przyjęte stanowisko organ wskazał, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz Ordynacji podatkowej, nie zawierają postanowień odnoszących się do formy, którą powinien posiadać certyfikat, a zatem za certyfikat rezydencji należy uznać każdy dokument spełniający kryteria określone w art. 4a pkt 12) u.p.d.o.p., który to przepis zawiera definicję legalną certyfikatu rezydencji. Certyfikatem rezydencji będzie zatem dokument spełniający następujące kryteria:

• zawiera dane identyfikacyjne podmiotu (m.in. imię, nazwisko, nazwę, adres), datę wydania oraz ewentualnie okres ważności;
• zaświadcza o miejscu siedziby dla celów podatkowych podmiotu w danym państwie;
• został wydany przez właściwy organ administracji podatkowej w danym państwie.

Argumentując swoje stanowisko organ w przedmiotowej interpretacji wskazał też, że zgodnie z art. 194 §1 Ordynacji podatkowej, dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Dokumentem urzędowym będzie taki certyfikat rezydencji, który został sporządzony w formie przewidzianej przepisami prawa danego państwa przez powołany do tego organ. Jeżeli zatem zgodnie z prawem danego państwa, istnieje możliwość uzyskania zaświadczenia o miejscu siedziby dla celów podatkowych zarówno w formie papierowej, jak i w formie elektronicznej, a obie formy mają równorzędny status w świetle prawa tego państwa, to płatnik będzie upoważniony do przedłożenia certyfikatu rezydencji w którejkolwiek z tych form. W przedmiotowej interpretacji wyraźnie wskazano też, że kopia zaświadczenia o rezydencji podatkowej (np. pobrana ze strony internetowej zagranicznego kontrahenta) nie stanowi certyfikatu rezydencji.

Podsumowując

Zmiana stanowiska zaprezentowana w przywołanej interpretacji indywidualnej stanowi znaczne uproszczenie dla polskich podmiotów dokonujących transakcji z zagranicznymi kontrahentami. Polscy przedsiębiorcy nie muszą bowiem ubiegać się o pozyskanie certyfikatów rezydencji w wersji papierowej od zagranicznych podmiotów. Jeżeli przepisy państwa rezydencji kontrahenta przewidują możliwość wydania certyfikatu w wersji elektronicznej i ma on status równorzędny z certyfikatem papierowym, wystarczy przedstawić jego elektroniczną wersję, jeżeli zażąda tego urząd skarbowy. Należy jednak pamiętać, że kopia zaświadczenia o rezydencji podatkowej pobrana ze strony internetowej zagranicznego przedsiębiorcy nie jest równoważna elektronicznemu certyfikatowi rezydencji i nie uzasadnia zastosowania postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Piotr Zajac

Managing Director

Skontaktuj się z nami